|
اشـعارعـاشــورایی عاصـــــم زنجـانـی وبلاگ ادبی شاعر عاشورایی_عاصم زنجانی(طاب ثراه) ---------- جمعه 25 مهر 1398برچسب:یکصد بند عاشورایی عاصم زنجانی, :: 19:48 :: نويسنده : ---- محمدجواد امیدی ----
________________________________________________________________ شاعر و نويسنده ابوالفتح حكيميان"دكتراي الهيات و معارف اسلامي" (1306-زنجان/ 1383هجري شمسي-تهران) (منتخبي از مقدمه ي يكصد بند عاشورايي)
با نام و یاد خدای متعال
روزی از روزها و در جریان سالی از سال های پایان ناپذیر جدایی از زادگاه-که اینـک از مــرز پنجـاه سال گذشته اســت. برای تجــدیـد دیدارهـا و مــرور یادمان ها به دیار خویش بازگشـته و به ســیر و سـیاحت درگوشه و کنار شـهر پرداخته بودم که یکی از دوستان شاعر، یاد خیری از «عاصم» پیش کشید و گفت:مایلی با ایشان دیداری کنیم؟ گفتم: «نیّت خیر مگردان که مبارک فالی است». پس به اتفاق، راهی بنگاه دارو فروشی آن بزرگوار شـدیم و آنچه اکنـون پس از گذشـت سال های طولانـی از دیدار آن مرد پاک سرشت در ذهن مغفوله ام بر جای مانده این است که: آن سوی پیشـخوان دکان، مـردی میـان سال –روی به روزگاران سالمنـدی نهـاده – نشسته و در اندیشـه فــرو رفتـه بود. مـلاقاتی گـــرم و کــوتاه دست داد و مـن در حالـی که می پنـداشـتم با «عطّار نیشابوری» دیداری کـرده ام برای همیشه از آن مرد بزرگ، جدا شدم و همراه دوست، به غوغای درازنای بازار شهر پیوستم.
ابوالفتح حکیمیان تهران- 1378
_________________________________________________________________________
علي هشترودي (استاد ادبیات، فلسفه ،مفسرقرآن کریم و عضو هيئت علمی دانشگاه) بسمه تعالي
اثر نفیس مشحون به مدایح و مـراثی حضرات معصومین علیهم السلام زاده ی طبـع وقاد و روان و شـورانگیـز مــردی کامل و عارف و جویای حقیقت و شیفته ی خـاندان رسالت آقای محمـد امیـدی (عاصـم زنجانی) است که درسال 1308 هجـری قمـری در خاندانی شریف چشم به جهان گشود. دوران جوانی را درخدمت اساتیـد زمان چون شیخ اسماعیل نحـوی و میــرزا ابراهیم حکمـی و آیت اله میــرزا محمود امام جمعه والد بزرگــوار آیت اله عــزالدین حسینی تلمذ نمود. مطالعات در طب قـدیم موجب شـد شغل دارو فروشی را اختیار نمـاید همچنانکه به معالجه و مداوای امـراض و اسقام ابدانی می پرداخت ذوق سلیم و قریحـه ی صاف خود را در راه تنــویر افــکار و ارشاد نفسانی و معنـــوی انسانی نیــــز به کار برد و از یازده سالگی به ســـرودن اشعاری مشحون از حقــایق و معارف الهی و مشتمل بر مـدح و مــراثی ائمه ی اطهار علیهم السلام همت گماشت وی در ســرودن قصــاید مدیحه و مـــراثی مهـارت دارد گاهـی مدایح خود را با تشبیت و تغـزلی بسـیار لطیف آغاز می کنـد آنگاه با تخلصی شـیرین به مدح ممدوح و بیـان مطلب می پردازد برای مادیات و دنیای زود گـذر و فانی ارزشی قایل نیست ایمان به خـدا و تعظیـم شـعایـر دینی و پیـروی از خاندان جلیـل ولایت را مایه ی رسـتگاری و نجات اخـروی می داند و صـفا و صمیمیت و خدمـت به خلق خـدا و سازش باجهانیان را مایه ی طیب عیش و حیات این جهان می شــمارد گـردش افلاک و پیــدایش فصـول و انجـم و تغییرات و تبـدلات جهـان را مایه عبــرت آدمـی پنـداشــته و با استناد به آیات قــرآنی و احادیث نبوی و حکم و امثال سایره مردم را به سوی فلاح و رستگاری فرا می خواند.
زنجان – بهمن ماه 1351 علی هشترودی
________________________________________________________________
محمد عابد تبریزی ( 1314-تبریز/ 1385 هجری شمسی-تبریز)
صحبت با آشنا
داشتم با آشنایی دوش در خلوت حکایت از بزرگی صاحب فضل و کمال و علم و حکمت عارف روشن ضمیری صاحب رأی منیری نخبه ای در علم و تقوی زبده یی در زهد و طاعت شاعر آزاده ای وارسته از قید علایق نغزگویی گفته اش آب زلال اندر لطا فت شعرهای سخته اش روشن تر از از عقدِ لآلی درّهای سفته اش گنج ادب را داده زینت خامه اش اعجازگر همچون عصای پور عمران ساحران یاوه را بشکسته جادو با صلابت دل بجانان داده ای، شوریده ای از عشق هستی کز جمال یاد بودش هر زمانی ذکر و صحبت بر لبش آوای یا رب در سرش شور حسینی از جهان دل بر گرفته محو توحید و ولایت شد مفصل صحبت از اوصاف او، چندان که آخر گفت دل با من که باشد صاحب چندین کرامت گفتمش صد حیف اینک نیست اندر بین یاران حالیا افکنده در خلد برین رحل اقامت گفت: عابد بازگو از نام و از سال وفاتش حیف باشد گر ندانم کیست این صاحب جلالت گفتمش نام و مکان و سال فوتش رو فرو خوان ( عاصم زنجانی این جویای تقوا و دیانت )1
1-ماده تاریخ برابر با 1391 هجری قمری ___________________________________________________________________________________
زین العابدین امیدی «و افد زنجانی» (1312 هجري شمسي-زنجان /1390هجری شمسی- زنجان)
سوگ استاد تركيب بند جانا به تنم چو جان تو بودی رفتیّ و ز من توان ربودی فصل گل و ماه فرودین است ای گُل تو بزیر گِل غنودی بلبل به وصال گل رسیده دوری تو چرا ز ما نمودی رفتی ز جهان، ملال آن را از سینه ی خویشتن زدودی گشتی فلکی مقام با عزّ آندم که ندای حق شنودی چون دعوت قرب حق شنیدی کردی بسوی سما صعودی آخر به کتاب عمرم ای جان فصلی ز غم و اَلم گشودی چندان که بقای این جهانست بادا به روان تو درودی اندر دم واپسین چه نیکو بیتی به زبانِ خود سرودی ای شاهد بزم جان کجایی تا چنـــد ز عاشقان جدایی ای شاعر اهل بیت عصمت فخر دو جهان تراست قسمت با نیّت پاک می نمودی خدمت، تو به خاندان عصمت با قلب سلیم در ره دین غفلت ننموده ای ز خدمت در فضل و کمال فخر دوران در علم و عمل بلند همّت بردی ز کفت متاعی آن را داناست خدا که چیست قیمت هر چند به دهر پر ز آشوب فارغ نشدی دمی ز زحمت با آن همه زحمت درونی دم را تو شمرده ای غنیمت اینست امید من ز دادار جای تو بود جوار رحمت در صبح بهار تو عیان است باشد همه گفته ات ز حکمت این صبح بهار بی خزان است در گلشن عشق جاودان است روزی ز تنم پدر، توان رفت آندم که ز جسم تو روان رفت رویت چو برنگ زعفران شد تابم ز دل و ز تن توان رفت ای کنز علوم حق ز مرگت فردی ز نوابغ زمان رفت در فرقت تو چرا نپرسی بر ما شب و روز ما چسان رفت دردا به که گویم این سخن را از دَهَر، مراد و همزبان رفت ( وافد) بنوشت مادّه تاریخ سالی که پدر از این جهان رفت شمسی، قمری، حساب فرما بیتی ز قلم چو توأمان رفت آوه ز جهان فضل و دانش [1] عاصم ز میان عارفان رفت [2] مشـــمول عنایت خــدا باد محشــور به جمع اولیـا باد ___________________ [1] -1349هجری شمسی [2] -1391هجری قمــــری
___________________________________________________________________________________
حبیب اله منطقی زنجانی (1306 -زنجان / 1358 هجری شمسی- زنجان)
شمع جمع تركيب بند هر چند که موسم بهار است اما دل ما ز غم فکار است در شهر مگر چه دیده، دیده چون ابر بهار اشکبار است تن خسته و دل شکسته یاران جان نیز ملول و بی قرار است عاجز شده خامه ام ز تحریر یعنی که به حال انکسار است گویی که رخ عروس طبعم مستور به پرده ی غبار است از چیست که روز و روزگارم همرنگ شب سیاه تار است نه همنفسی بود قرینم نه یار شفیق در کنار است رنجور بود چو من هر آنکه مهجور ز یار و از دیار است وقت است که گُل سر آرد از گِل مشتاق وصال گُل هزار است اما گُل ما به گِل نهان شد امیّد ز چشم دل نهان شد اندر دل گِل تنی که افسرد در موسم گل گلی که پژمرد استاد محمّد امیدی است جان در ره اعتقاد بسپرد لبخند به مرگ زد که آن را خوشبختی و افتخار بشمرد آن شاعر خاندان عصمت و آن مرد ادیب نکته دان مُرد نی نی غلطم نمرده عاصم او رخت ز دَهرِ دون بدر برد بشکست چو تنگنای تن را رو سوی خدای خویش آورد با مهر حسین و فرّ عشقش زنده است چو آب زندگی خورد آزار بسی کشید لیکن از خود دل ِ هیچکس نیازرد هر کس که شنید مرگ او را از دیده گلاب اشک بفشرد این حادثه (منطقی) چو بشنفت با نـاله و با اَســـف چنیـــن گفت افسوس که شمع جمع ما رفت از بزم سخن دگر صفا رفت آن پیر عزیز و متّقی مُرد و آن بنده ی پاک پارسا رفت در ذیل عنــــایت الهی مستوجب رحمت خدا رفت بیگانه ز خویشتن شد اول و آنگاه بکوی آشنا رفت برداشت دل از جهان فانی وارسته به عالم بقا رفت با حُب علی به عالم آمد با مهر و ولای اولیا رفت چون (صبح بهار) دفتری داشت در محضر دوست با نوا رفت زینهار چه شد سرور دلها هشدار فروغ دیده ها رفت با (وافد) ارجمند گویم کآن عاصم مهربان کجا رفت گــوید زکجـــــا بجویم او را صـــد بار درود گـــویم او را
_______________________________________________________________________
علی نظمی تبریزی
یادگار فضلا
عاصم آندم که از این عالم رفت اهل معنی همه در ماتم رفت یادگار فضلا بود، ولی! آخر از جور سپهر آن هم رفت بس که غم دید از این دار فنا روز رفتن به دل خرّم رفت درد، باقی است ، ولی درمان مرد داغ بر جاست، ولی مرهم رفت وه ! چه عاصم؟ که در این کهنه رباط صد قباد آمد و، صد چون جم رفت سال وی جست دلم ( نظمی) گفت ( میرزا عاصم از این عالم رفت )1 _____________________ (1)- 1349 هجری شمسی
( استفاده از مطالب اين وبلاگ با ذكر منبع بلامانع مي باشد )
درباره وبلاگ  موضوعات آخرین مطالب پيوندها
برای تبادل لینک ابتدا ما را با عنوان ترکیب بند عاصم زنجانی و آدرس asemezanjani.LXB.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد. نويسندگان
|
|||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||
.jpg)
.jpg)
تبادل لینک هوشمند 
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: